Uitgeverij Leuvense Schrijversaktie, (Leuvense Cahiers nr. 78), Leuven, 1988
46 gedichten
 
 

IN HET ZWAKKER ADEMEN VAN DE DAG

in het zwakker ademen van de dag, verdampend koolzuurijs.
kathedralen onder het puin van instortende idealen.
de maan uitgebloeid aan het plafond, het kind in ons gewurgd.
in de windels van wrede jaren. de gewrichten ontpind.

de kosmos uit de kom. drenkeling tussen planeten. koude,
die alle woorden heeft uitgekleed, alle waarden gekeeld.
de cocons van de ogen gerafeld tot op de negatieven van
het beeld. integriteit in taal verspeeld. TOTAAL-

weigeraar van troost. antipode van gefarceerde goden.
een kamer kaalgeslagen cultuur, met twee fazanten in
bronzen vleugelslag bevroren als sculptuur. een vrouw, die
paart met mijn skelet, bestrijdt de leegte met het kinderbed.

gestreeld het brailleschrift van haar lichaamsvormen.
voel in de vingers de bindende betekenis van haar tekst.
twijfel in elke pupil geplant om tot inzicht te ontluiken:
alle dingen geven uiteindelijk elkaar de hand. Licht licht de fuiken.
 

OP DE PUNT VAN DE PEN

"Met Mark Meekers komt een dichter aan bod die... een heel eigen stem heeft en volkomen losstaat van de heersende trends. Zijn gedichten zijn composities, die met meestal lichtende, beeldende toetsen zijn opgebouwd, een bepaalde nervositeit of onrust verradend, steeds verrassend en spits... Wellicht is het picturale een hoofdken- merk van zijn hele werk, niet als ornament, maar als een kritische gevoeligheid voor mens en wereld. Hij hersmelt het oude met het nieuwe, het ethische met het esthetische, tot een klassieke vorm met postmodernistische elementen. Mogen we hem als eerste 'postmodernist' in de 'Leuvense Cahiers' begroeten?" (E. Van Itterbeek, Leuvense Letters)

"Maar Meekers is zeker een vakman, die formeel goede gedichten schrijft. Gedichten waaruit zijn emoties in relatie tot de buitenwereld sterk naar voren komen. Uit zijn poëtisch werk spreekt een brede levensvisie, die heel eigenzinnig op een volgehouden wijze en wars van elke traditie, wordt verwoord." (Joris Iven, juryrapport Gerard Michielsprijs)

"Mark Meekers schrijft een rusteloze, elementaire poëzie... in een sterk beeldende taal. Zijn poëzie dient zich bij eerste lezing aan als een eruptie, een stroom van beelden, de regels schijnen ook typografische van de ene bladzijde naar de andere te stromen. Maar wie herleest (en dat loont de moeite) merkt hoe hecht het allemaal in mekaar zit... Al bij al een geslaagde en waardevolle bundel van een, geloof ik, ongeneeslijk dichter." (M.Vermeulen, Deus ex Machina) een

"Je zit bij hem aan de feesttafel van het woord, zoals zijn schilderijen een feest van uitwaaierend licht willen zijn... De paradox komt alleszins nadrukkelijk terug in zijn werk zodat zij veel meer moet zijn dan pose. De paradox is doodernstig. Hoe verrukkelijk Meekers ook met woorden speelt, de dood loert steeds om de hoek...
Mark Meekers lezen is 'mee sterven aan de droom eerder dan aan het hardhandige leven'. Zo functuioneert m.i. ook poëzie. Het is de balsem op de nooit te stelpen wonde van onze menselijke en existentiële tekorten. Het doet deugd een goed ruikende, krachtige zalf te krijgen, voor de regelmatig opkomende levenspijn. Men mag dit romantisch noemen. Zoals het feest dat is voor ongeneeslijke gasten. Er wordt dan namelijk gefeest met een intensiteit alsof het leven ervan afhangt." (K. Segers, Introductie)

"De poëzie van Mark Meekers vind ik interessant. Zij is door en door Vlaams, exuberant, weelderig... Meekers gedichten bestaan uit vier onberijmde kwatrijnen, waarbinnen de versregel lang is. In die weelderige breedheid kan de volzin uitwaaieren, met al zijn syntactische, metaforische en ritmische mogelijkheden. Ik hou van tekst in een vers. Die intense stilering geeft kracht aan het vers... Ik voor mijn part voel geen afkeer voor deze overdosis aan poëtische zwier. Er is immers de luciditeit, de vaak gedurfd-moderne metaforisering en vooral het vermogen om ondanks het falen het hoofd, de phrasen en de idealen toch ja te zeggen tegen het bestaan, via de weg van het lichaam en de medemenselijkheid. Waar lees je vandaag de dag nog zoiets hartverwarmends?" (Jef Boven, Appel)