Uitgeverij P, Leuven, 1995
35 gedichten
 

Spiegelschrift bevat momenten van uitbundig geluk, maar ze zijn niet altijd een lang leven beschoren. Meekers is de woordvoerder van gemis en stilte, de schilder bij wie wolken de zon komen bedekken, de visionaire pretbederver. Zijn verzen voeren vaak underdogs op, sukkelaars die we het liefst van al uit ons geheugen zouden willen bannen. Sommige van zijn helden zitten in streepjesplunje achter tralies. Of opgesloten in een kamp. Of gevangen in zichzelf. Meekers tekent ook mensen die onverschillig zijn geraakt voor het wonder van de natuur. Zijn antigif daartegen tovert hij aanwezig met zijn schilderspalet: de exotische magie van de Amazone, een met licht overgoten bloementuin of een paar liefdevolle ogen... Meekers is te intelligent om aan het wrede en trieste in de mens voorbij te gaan. En toch verleent hij het laatste woord niet aan het doffe orkest van het lijden, maar aan de beklijvende solo van de hoop. Een bijzonder aanttrekkelijke bundel, gevuld met prachtige, open beelden.
 

SENTIMENTEEL

eerst waren er je ogen: bonbons in
het zilverpapieren bedje van 'n pralinedoos.
dan de lippen als plezierbootjes aan
elkaar gemeerd. en je tong een schil

waarover ik onvermijdelijk uitgleed
het woord "genegenheid" kreeg plots de wildste
vingers, die langs de harp van je romp
renden, beenderen snaren. je vrouwelijk

halfrond was zo software, zo Lekkerkerk.
reeds duimde ik voor je, nam je mij ter
hand en werd je mijn bezittelijk, voornaam
woord. ik was vrijschutter in je heerlijkheid.

het geruis van je adem werd een lang,
bezet telefoongesprek. je verdronk naast mij
in de lakens als een vrouw met het gezicht
van de Onbekende van de Seine.
 
 

OP DE PUNT VAN DE PEN

"Deze bundel tintelt van muzikaliteit, is schitterend gecomponeerd op het ritme van voldragen kwatrijnen en behoort tot het beste van wat mij in de loop van de laatste jaren uit het Nederlands taalgebied onder ogen kwam." (M. De Smet, Concept)

"Deze poëzie is van een sonore, vakkundig beheerste soberheid en tegelijk van de grootste lyrische directheid die door merg en been snijdt. Wat treft is de authenticiteit, de overtuigingskracht van zijn beelden. In deze bundel is elke regel, elk woord verantwoord en doordacht." (M. Naessens, Introductie)

"Een universele kreet in dit 'dode tij tussen twee millennia' zoals in het extatische liefdesgedicht, met een wonder spel van dubbele bodems bijzonder fraai verwoord. Universele vragen ook: 'waarom de dood van kinderen? Waarom concentratiekam- pen?' In de gedichten over schilders... kleurt een blijder tonaliteit op. Ze geven Meekers alle gelegenheid om zijn breed woordenpalet open te trekken... Alles culmineert in het laatste gedicht van de bundel: Spiegelschrift. De spiegel poetst de herinneringen op en werkt meditatie in de hand. Een bundel om vaak te herlezen." (F. Bonneure, Vlaanderen)

"Deze confrontatie et indringende schilders als Rik Wouters, Marc Chagall en Frida Kahlo zorgt voor een overtuigende poëzie. Op grond van deze gedichten en omwille van de krachtige personages in de reeks Onthoofd, reken ik Spiegelschrift tot de hoogtepunten in het poëtische oeuvre van Meekers tot dusver." (D. De Geest, Leesidee)

"Maar ook: gevangen worden door verrassende beelden/ met pretoogjes gluren/
... het innerlijk plunderen/ dollen met woorden... Dat is poëzie en je vindt het hier metershoog terug in brokjes verpozing, ergernis, gezucht en verwondering. Fijn."
(K. van Dinter, De Vrijzinnige Lezer)